Je bent nooit alleen

Afgelopen zondag mocht ik deelnemen aan een prachtige familieopstelling. Dit citaat van Antoine de Saint-Exupéry brengt me terug naar deze dag. Een herinnering, een moment in mijn leven, die me opnieuw diep raakt als ik hieraan terugdenk.

Om de anonimiteit te waarborgen, deel ik geen persoonlijke details en ga ik niet in op de situatie en context van de vragensteller. Dat is ook niet nodig omdat ik hier mijn ervaring wil delen. Mijn ervaring die gaat over het essentiële dat gezien werd. Over dat wat onzichtbaar is voor het oog, maar gezien en ervaren worden door het hart.

Ik werd als representant gevraagd om de positie van de moeder in te nemen. Nadat de vraagsteller de diverse representanten uit het gezin van herkomst en het thema heeft neergezet, zegt de begeleider 'volg je impuls'. Ik voel mijn lijf in beweging komen en ik volg de impuls van mijn lijf. Ik ben niet bezig met de anderen, maar voel waar de beweging mij brengt. Pas als ik stil sta, zie ik waar de anderen zich naartoe hebben bewogen. Iedereen heeft zijn/haar eigen impuls gevolgd. Een andere plek innemend dan waar we geplaatst zijn.

Als iedereen weer stil staat, zie ik dat er afstand is ontstaan. Ik kijk naar mijn gezin, als moeder. Mijn partner en kind staan nu verder weg. Ik voel ook in mijn lijf de eenzaamheid en het verdriet, het alleen zijn. Ondanks dat er afstand is tot de anderen, voel ik gelijktijdig ook de verbinding met mijn partner en mijn kind. Er is contact, maar ik kan niet dichterbij komen. Mijn verdriet is te groot, mijn eenzaamheid en het gevoel van alleen zijn is te groot. Het gemis is te groot, een gevoel van leegte. Diep in mij.

Mijn ouders komen in het veld, de opa en oma van de vraagsteller. Ze gaan achter me staan en woorden worden uitgesproken. Woorden van verbondenheid, van licht en liefde ondanks het grote leed dat het gezin is overkomen. Wat mij als klein meisje is overkomen. De woorden van liefde en warmte stromen mijn hart binnen en stralen door mij heen, naar mijn kind. Ik voel het en ik zie met mijn hart dat mijn kind het voelt en ziet.

Ik draai me om en kijk mijn ouders aan. Met mijn hart kan ik de liefde ervaren, waardoor ik het essentiële kan zien. Ik ervaar in mijn hart de onvoorwaardelijke liefde en warmte. Tranen stromen over mijn wangen. Ik zie, ik ervaar. Huilend val ik in de armen van mijn ouders. Een intense dankbaarheid stroomt door mij heen. Dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde die ik weer kan voelen. De liefde die ik zo gemist heb. Ik adem deze liefde in. Het geeft mij levenskracht. De eenzaamheid, het alleen zijn, het gemis, de wanhoop, het leed dat ik heb ervaren, het lost allemaal op en maakt plaats voor onvoorwaardelijke liefde, warmte, licht en dankbaarheid.

Na verloop van tijd maak ik me los uit deze liefdevolle omhelzing. Besef van tijd is vergaan. Eén minuut, 5 of 10 minuten, ik heb geen idee hoe lang de omhelzing heeft geduurd. Als ik me weer omdraai zie ik mijn kind en mijn lijf beweegt als vanzelf in de richting van mijn kind en mijn partner. Gevolgd door mijn ouders. Bij mijn partner en mijn kind aangekomen, volgt wederom een liefdevolle omhelzing. Nu van mijn partner en kind, zo staan we even met z'n drieën en we voelen de liefde door ons heen stromen.  Diepe verbondenheid, voorbij tijd en ruimte.



Deze opstelling zegt net zoveel over de vraagsteller als over mij als representant. Ik stond niet voor niets op deze plek. Ik mocht zelf de onvoorwaardelijke liefde en verbondenheid ervaren.  Het vulde ook een diep gemis en leegte in mij op. Een leegte die niet met het oog te zien is. Een leegte waarvan ik zelf niet eens bewust was. En daarmee bracht deze opstelling mij hernieuwde levenskracht en –levensenergie. Het bracht me een diep weten: ik ben nooit alleen. Er wordt onvoorwaardelijk van mij gehouden. Ik mocht dit ervaren. Ik mocht het zien, mijn hart mocht het weer zien en voelen.
 
Het essentiële – onvoorwaardelijke liefde – is niet tastbaar en kan alleen door het hart worden gezien en ervaren.