Kiezen of toch niet!

Het is vanochtend inmiddels de vierde post die ik lees met het onderwerp 'kiezen'. Sommige gaan expliciet over kiezen, dat kan ik al aan de titel zien. Andere posts gaan meer impliciet over het maken van keuzes. Ze hebben allemaal hun eigen invalshoek, een andere boodschap die de schrijver wil overbrengen.

Eerlijk gezegd ben ik de inhoud van de posts alweer vergeten. Het woord 'kiezen' of de impliciete verwijzing daarnaar is wat in mijn hoofd blijft hangen. Heel even denk ik, "het zijn gewoon een aantal posts, niets meer en niets minder. Het zijn leuke verhalen en dan weer verder scrollen." Het is best fijn dat mijn hoofd mij die optie aanreikt. En toch, ik voel dat het anders is. Nu niet weglopen. Niet kiezen is ook een keuze, schiet door mijn hoofd.

In plaats van verder te scrollen en naar deze eerste optie te luisteren, ervaar ik het als een signaal dat ik vanochtend vier keer achter elkaar herinnerd word aan 'kiezen'. Ik sta stil en stel mezelf de vraag: "Wat willen deze posts mij zeggen?"

Diep van binnen weet ik dit al!

De posts herinneren mij eraan dat ook ik bepaalde keuzes mag maken. Het is vanochtend niet de eerste keer dat dit onderwerp mijn aandacht trekt. Al meerdere keren deze week word ik ermee geconfronteerd. Ik voel het al langer, maar tot nu toe stelde ik het maken van bepaalde keuzes nog uit. Ik stond er hooguit even bij stil, om vervolgens gewoon door te gaan met wat ik aan het doen was. De waan van de dag. 

De keuzes die ik moet maken, gaan over het grote onbekende voor mij. Het voelt als een sprong in het diepe. Met andere woorden, ik kan nog niet zien wat er achter de deur schuilgaat. Brengen deze keuzes me naar waar ik naar verlang? Waar ik van droom? Dit brengt onzekerheid met zich mee: het 'niet weten wat de toekomst brengt' versus 'weten wat het heden me geeft'. Oude patronen en overtuigingen krijgen grip op mij. Ze geven ruimte aan twijfel en de angst slaat toe. Het verlamt me en een neerwaartse spiraal begint. Ik sluit me af. Het grote onbekende is te groot, waardoor ik geen keuze maak. In feite maak ik wel een keuze, namelijk om niets te doen en gewoon door te gaan. En dat is dus ook een keuze!

Maar het is een keuze die niet passend is, ook dat weet ik diep van binnen al langere tijd. Vandaag pak ik de handreiking die door de posts wordt aangeboden. Het geeft me de kans om de neerwaartse spiraal te doorbreken. Ik sta stil. Ik ga zitten met mezelf om te ontdekken wat me tegenhoudt. Ik kies ervoor om me niet langer te laten leiden door twijfel en angst, maar ik kies ervoor om vanuit liefde voor mezelf te onderzoeken welke keuzes ik mag maken. Dit is de eerste stap.

De tweede stap is om het grote onbekende - een stapeling van angsten - in kleine stukjes te hakken. Ik laat me hierbij primair leiden door mijn hart- en buikintelligentie. Zo sta ik zorgvuldig stil bij wat zij mij te vertellen hebben, om te voelen wat me weerhoudt om keuzes te maken. Hiermee erken ik mijn angsten. Dit is nu makkelijker geworden, omdat ik niet meer naar het grote onbekende hoef te kijken, maar naar ieder stukje afzonderlijk kan kijken. Ik kijk ze aan. Ik hoor ze. Ik voel ze. Ik laat mijn gevoelens en gedachten toe. Ik laat mijn beschermingsmechanisme los. Deze dienen me niet meer.

Door het licht te laten schijnen op mijn angsten en beschermingsmechanisme, door mijn innerlijke wijsheid in te zetten en gebruik te maken van mijn hart-, hoofd- en buikintelligenties, kies ik ervoor om de volgende stap te zetten.

 Ik laat los en stap vol vertrouwen het grote onbekende in.